Ósmy cud - Rozdział 30 - Wice-kapitan

Rozdział 30 

Wice-kapitan

Nie sądziłem, że kiedykolwiek wrócę do domu nad ranem trzeźwy, ale z poczuciem jakbym wypił dwadzieścia drinków. Kręciło mi się w głowie, było mi niedobrze, miałem ochotę kogoś uderzyć i szczypały mnie oczy od braku snu i zimna.

Ta noc była wyjątkowo nieudana. Spisała mnie też policja, ale poza tym obyło się bez większych przygód. Zanotowali i życzyli dobrej nocy. Chyba rozumieli, że niektórzy byli pokrzywdzeni w walentynkową noc.

Byłem na siebie zły. Czułem obrzydzenie i liczyłem na to, że prysznic pozwoli mi zmyć z siebie cały ten brud. Chociaż odnosiłem wrażenie, że nie pozbędę się prędko tych wyrzutów sumienia.

Rzuciłem kurtkę na półkę z butami i poczłapałem się do łazienki. Rozebrałem się szybko, w kompletnej ciszy poranka. Wlazłem do kabiny i przekręciłem kurek. Ciepła woda, uderzająca o moje ciało, była przyjemna, ale tak jak przypuszczałem, nie roztopiła wielkiego sopla lodu w moim sercu.

Gaspar nie odezwał się przez całą noc.

Przyłożyłem czoło do chłodnych kafelków i nabrałem powietrza. Jak mogłem to wszystko tak zaplątać? I dlaczego dopiero teraz zdałem sobie sprawę z tego, co tak naprawdę myślę o Gasparze? Czy to była miłość?

Nieważne, co to było, czułem się teraz jak szczeniak. A fakt, że skrzywdziłem kogoś takiego jak on, sprawiał, że miałem ochotę zamknąć się w tej łazience i już nie wychodzić. Palił mnie wstyd. I zawiodłem go. Tak bardzo…

Ogrzewałem się jeszcze przez kilkanaście minut. Dopiero wtedy, otępiały, opuściłem prysznic, nie myjąc się nawet żelem czy czymkolwiek. Po prostu chciałem stać pod strumieniem wody. Wytarłem się pobieżnie i opuściłem łazienkę.

Miałem ochotę na kawę, ale, o dziwo, nie chciało mi się palić. Ruszyłem do kuchni, ubrany w bokserki i luźny t—shirt. Byłem tak zamyślony, że nawet nie zauważyłem płomiennorudych włosów. Dopiero, gdy sięgnąłem po pudełko z kawą, zamarłem. Obejrzałem za siebie, aby dostrzec kapitana Brunona, siedzącego przy stole.

Wpatrywał się we mnie z zaintrygowaniem. Krzyknąłem i prawie się przewróciłem. Pomyliłem domy?

— Dzień dobry, Oliwierze — powitał mnie spokojnym tonem.

— T-Ty! — Wskazałem na niego palcem. — Co TY tu robisz?

— Piję herbatę. — Zmarszczył czoło i skinął na parujący kubek. — Słyszałem, że bierzesz prysznic…

— Uch… cóż… — Przyjrzałem się mu. — Nocowałeś tu?

— Nocował. — Na to pytanie odpowiedziała mi Malwina, która dotarła do nas w podskokach. Miała potargane włosy, rozmarzone spojrzenie i pląsała niczym leśna nimfa. Zatrzymała się przy kapitanie i przytuliła go. — Mamy dla ciebie wieści…

Wypuściłem głośno powietrze z płuc.

— O cholera — podsumowałem. Malwina posłała mi nieprzyjemne spojrzenie.

— Pójdę wziąć prysznic — oznajmił Bruno. — Mogę skorzystać z jakiegoś ręcznika?

— Jasne! Pokażę ci.

Malwina zniknęła na chwilę z Brunonem w łazience, a ja dalej trawiłem informacje, które właśnie uzyskałem. Malwina i Bruno razem? Menadżerka i kapitan? Wiedziałem, że Malwina łatwo się zakochuje, ale że kapitan coś poczuł…? On miał w ogóle serce?

Ha! I kto to mówi…?

Malwina wróciła chwilę później, wyraźnie zadowolona. W tym czasie ja przygotowywałem sobie kawę. Dziewczyna oparła się o blat obok mnie i szturchnęła delikatnie mój bok.

— Czego chcesz? — warknąłem.

— Późno wróciłeś. Jak tam Gaspar? Zająłeś się nim odpowiednio…? — zamruczała.

— Tak. Na tyle odpowiednio, że zerwaliśmy układ.

— Co?!

Wzruszyłem ramionami. Czajnik trzasnął głośno i wypuścił tumany pary. Zalałem szybko kawę, czując jak skumulowane zmęczenie zaczyna mną władać.

— Oliwier, co się stało?

— Miałaś rację — rzuciłem jedynie. Uniosła brew.

— Przecież było tak dobrze — odpowiedziała. — Hej, Oliwier, co się stało?

— Sprawa Błażeja wyszła na jaw — burknąłem. Zamieszałem kawę w kubku. Ręce mi przy tym drżały i dzwoniłem łyżeczką o ściany kubka. — Gaspar się wkurzył.

— Och…

Spojrzałem na nią ze złością.

— No, powiedz to. Miejmy to za sobą.

Malwina pokręciła głową.

— Rozmawiałeś z nim? — Widać rozumiała powagę sytuacji i nie chciała się przechwalać tym, iż miała rację.

— Nie chciał ze mną rozmawiać.

— No tak. — Zamilkła na chwilę. Ja w tym czasie wypiłem prawię połowę kawy, parząc sobie tym samym język i podniebienie. — Daj mu trochę czasu. Wiesz, niech ochłonie. Dopiero potem mu to wszystko wyjaśnisz…

Już chciałem coś odwarknąć, ale zawahałem się. Czy Malwina już wiele razy nie udowodniła, że miała rację w sprawach relacji międzyludzkich? Była w tym o wiele lepsza niż ja. Przygryzłem wargi i skinąłem głową.

***

Klub koszykarski ruszył z pełną pompą już w trakcie pierwszego spotkania. Wraz z rozpoczęciem nowego semestru pojawiło się mnóstwo osób chcących trenować koszykówkę. Wszystko za sprawą dobrej reklamy, za którą odpowiedzialny był Filip. Dzięki jego zaangażowaniu i przypomnieniu naszym rówieśnikom o Siedmiu Cudach, udało nam się zebrać ponad czterdziestu potencjalnych zawodników.

Bruno był jak najbardziej zadowolony z takiej ilości ludzi. Dostrzegał w nich kandydatów do EuroBask. Nasza drużyna nie była kompletna, a z wyborem musieliśmy się pośpieszyć.

Dlatego skrupulatnie obserwowałam wszystkich nowych graczy. Bruno podzielił ich na kilka grup, z których każda miała swojego opiekuna w postaci gracza Nowego Elementaris. Współczułam tym pod opieką Oliwiera.

Chłopak chodził, jakby ktoś odebrał mu wszystkie siły. Gaspar dalej się do niego nie odezwał, a na dodatek  przestał przychodzić na nasze treningi.

Wychodziło na to, że Gaspar zrezygnował z funkcji mentora.

— Szkoda — skomentował Marcel. — Dawał nam niezłego kopa. Oliwierowi nawet dosłownie…

Srebrnowłosy posłał mu wtedy bolesne spojrzenie.

Wśród tłumu graczy dostrzegłam kilku już mi dobrze znanych. Byłam zaskoczona tym, iż wrócił Artur. Wyglądał na skruszonego i nim zaczęliśmy trening, odciągnął na chwilę Brunona na bok.

W oczy rzucił mi się także chłopak o imieniu Dorian. Jego z kolei kojarzyłam z rekrutacji, gdzie wystraszył mnie i Oliwiera. Teraz również wyglądał jak duch.

Dorianem zainteresowali się Marcel i Nataniel, którzy podbiegli do niego podekscytowani. Oczywiście ekscytacja w wykonaniu Marcela wyglądała tak, że wyściskał Doriana, a Nataniel jedynie skinął głową. Dorian jednak nie wyglądał na przesadnie szczęśliwego z powodu spotkania.

Westchnęłam, odgarniając włosy z czoła. Wyczuwałam kolejne nieprzyjemne historie.

— Malwino.

Jego głos jak zawsze był władczy. Podskoczyłam i spojrzałam w kierunku ławek. Stamtąd szedł ku mnie Bruno. Wyglądał na zadowolonego. Otarł pot z czoła i uśmiechnął się do mnie.

Zgodnie z naszą umową nie mieliśmy ogłaszać światu tego, że jesteśmy parą. Przynajmniej nie od razu. Ale i tak ciężko było mi zachowywać się normalnie. Chciałam go przytulić, ale byłam dzielna.

Sama nie wiedziałam, czemu tak nagle polubiłam Brunona. Czyżbym cały czas coś do niego czuła i się nie przyznawała? A może to on miał być tym, który pozwoliłby mi kompletnie zapomnieć…?

— Bruno — odpowiedziałam, odtrącając wspomnienia.

— Mamy tutaj niezły tłum. — Rozejrzał się. — Dajesz radę? Czy może potrzebujesz kogoś do pomocy?

— Nie, dziękuję. — Pokręciłam głową. — Daję radę. Trener Daniel mi pomaga. — Na dowód swych słów wskazałam na mężczyznę, który pilnował gry zawodników. — A ty dajesz radę?

— Nigdy nie czułem się lepiej — zapewnił. Przysunął się nieznacznie. — Może po treningu masz czas na obiad?

Uśmiechnęłam się szeroko i skinęłam głową.

Rozeszliśmy się, jak gdyby nigdy nic.

***

Czas płynął nieubłaganie. Ledwo co się obejrzałem, a był już marzec. Moje życie, chociaż wypełnione treningami, studiami i pracą w kawiarni, wydawało się być puste. Cholernie tęskniłem za Gasparem, ale dalej się do mnie nie odzywał. Nawet nie otwierał mi drzwi, gdy stałem jak głupi pod jego blokiem, licząc na to, że w końcu się zlituje.

Brakowało mi ciepła w łóżku, brakowało mi tego, że mogłem z nim pogadać właściwie o wszystkim. Brakowało mi spędzania z nim czasu. I nieważne, co zrobiłem, dalej nie dawał znaku życia.

Na szczęście, moje obowiązki w pracy skutecznie mnie odciągały od ponurych myśli. Współpraca z Kają i Sonią była naprawdę przyjemna, a Marcel, jako jeden z nielicznych, potrafił mnie rozśmieszyć, chociaż nie umknęło mu to, że jestem przybity. Chciał się dowiedzieć, co się stało, ale ukrywałem przed nim prawdę. Myślę, że Gaspar nie chciałby się przyznawać do relacji ze mną.

Na początku marca odbyła się druga rekrutacja. Bruno robił ponowny nabór do drużyny, który dla większości miał być formalnością. Ja z kolei chciałem wykorzystać tę rekrutację do własnych celów.

Ponieważ złożyłem Gasparowi obietnicę, że dostanę się do drużyny po raz drugi, tak właśnie uczyniłem. Dałem z siebie wszystko, pokazując na co mnie naprawdę stać. Moja gra przechodziła z agresywnej na płynną strategię, która pokonała moich przeciwników. Nie kierowała mną złość, a prosty cel. Wygrać.

Pisk butów podczas pojedynków one—on—one, świst siatki, gdy zdobywałem punkty, uderzenia piłki, spływający pot i zmęczenie — to wszystko po to, aby móc ponownie porozmawiać z Gasparem, którego dalej nie było na naszych treningach.

— Dobra robota — pochwalił mnie Marcel, gdy wygrałem kolejny pojedynek. — Robisz się coraz szybszy!

Malwina uśmiechnęła się do mnie i mrugnęła, potwierdzając słowa Marcela. Otarłem spocone czoło i skinąłem głową. Przejście rekrutacji wiązało się dla mnie z możliwością porozmawiania z Gasparem.

Koszykówka już od dawna nie miała dla mnie tak dużego sensu.

Rekrutacja trwała dwa dni. Podczas pierwszej tury sprawdzano naszą wytrzymałość, siłę i szybkość, a w drugim etapie skupiono się już na technicznej stronie gry. Bruno, Malwina i trener Daniel skrupulatnie notowali nasze postępy. Często też krzyczeli, co w wykonaniu Malwiny było przerażające, ale domyśliłem się, że po prostu chcieli ocenić naszą odporność na stres. Mnie przekleństwa nie denerwowały. Sam używałem ich całkiem sporo.

Rozegraliśmy także kilka meczów, aby sprawdzono naszą zdolność do gry w drużynie.

Wyniki pojawiły się trzeciego dnia na stronie internetowej. Mimo że mieszkałem z Malwiną, to jednak nie poznałem ich przed czasem. Powiedziała, że sprawiedliwość w zespole jest bardzo ważna.

Biorąc pod uwagę, że zebrało się tak dużo studentów, podzielono nas na trzy składy, z czego pierwszy skład miał reprezentować nas na EuroBask.

Z kubkiem porannej kawy, niecierpliwie odświeżałem stronę. Nie była to rejestracja na zajęcia na studiach, ale denerwowałem się bardziej niż wtedy.

Aż w końcu, po godzinie dziewiątej, pojawiły się oficjalne wyniki.

Drużyna Nowe Elementaris. Skład na EuroBask:

#4 — Bruno Druh—Czerwiński (kapitan)

#5 — Maksymilian Wrzos

#6 — Dawid Szafirski

#7 — Norbert Zieliński

#8 — Oliwier Madgrey (wice-kapitan)

#9 — Filip Żółtowski

#10 — Gabriel Rubiński

#11 — Artur Orłowski

#12 — Mariusz Borysiewicz

#13 — Dorian Ament

#14 — Marcel Bielski

#15 — Nataniel Barwinek

Trener: Daniel Mikołajczyk

Zastępca trenera: Eryk Paleta

Menadżerka: Malwina Różańska

Nie mogę powiedzieć, że byłem zaskoczony wynikami. Wszystkim udało się zachować swoje pozycje, a na dodatek pojawiło się kilku nowych graczy. Gabriel, chłopak Nataniela również się dostał, chociaż to była jego pierwsza rekrutacja do Nowego Elementaris. Musiałem przyznać, że byłem pod wrażeniem.

Trenowałem razem z nim tylko raz, przed meczem z Boskim Wiatrem. Rozumiałem, dlaczego Nataniel tak bardzo go lubił.

Do drużyny wrócił także Artur, który z początku był przeciwny temu, aby w drużynie był gej, ale najwidoczniej poszedł po rozum do głowy i ten fakt już mu tak nie przeszkadzał. Teraz był jeszcze Gabriel. Przynajmniej ta dwójka była wyoutowana, bo byłem jeszcze ja i Dawid. Dobra, ja siebie nie uważałem za geja, a Dawida raczej bym określił jako bi, który woli seks niż związek. Nieważne z kim.

Zaskoczyła mnie obecność Doriana, bowiem na treningach nie wykazywał się specjalnym talentem. Był, żeby nie powiedzieć okrutniej, przeciętny. A jednak, znalazł się w drużynie. Mimo że Marcel i Nataniel wydawali się go znać, on od nich stronił. Nie wiedziałem, o co chodziło, ale wolałem się w nie wcinać w żadne problemy. Tym bardziej, że miałem wystarczająco dużo swoich. Zastanawiałem się jednak, co takiego Bruno dostrzegł w Dorianie, iż chciał go w drużynie.

Dopiero po kilku minutach dotarło do mnie, że przy moim nazwisku widniał dopisek. Wicekapitan.

Ja? Ja zostałem wicekapitanem na EuroBask? Pomyślałem, że to pomyłka, więc wparowałem szybko do pokoju Malwiny. Pisnęła i rzuciła we mnie czymś ciężkim.

— Au!

— Nie wpadaj tak do mojego pokoju! — Trzasnęła drzwiami. — Przebieram się!

— To twoja sprawka? — zapytałem, rozmasowując czoło.

— Co konkretnie? — prychnęła. Otworzyła drzwi, ubrana w grubą bluzę. Na boso przeszła do kuchni.

— Moja pozycja wice-kapitana. — Ruszyłem za nią.

Malwina zatrzymała się, a ja prawie na nią wpadłem. Złapałem równowagę, a gdy obróciła gwałtownie głowę, oberwałem włosami po twarzy.

— Wice-kapitan?

— Spójrz. — Wskazałem na laptopa. Malwina nachyliła się, odgarniając włosy za ucho.

— Oliwier! Zostałeś wice-kapitanem na EuroBask!

— Ale dlaczego ja? Ja się do tego nie nadaję! — warknąłem. — To pomyłka, Norbert był wice…

— Może trener stwierdził, że czas na zmiany? Widzisz, grałeś bardzo dobrze na rekrutacji. Byliśmy z ciebie bardzo dumni.

Milczałem. Nie wiedziałem, co odpowiedzieć, więc sięgnąłem po kubek kawy.

— Nie przesadzaj… To pewnie błąd.

— Błąd? — powtórzyła rozbawiona. — Nie sądzę — dodała, ruszając do kuchni. — Myślę, że twoje zdolności językowe także o tym zadecydowały. Umiesz angielski najlepiej z nas wszystkich. Będziesz pewnie odpowiedzialny za dogadywanie się w hotelach…

— Ha, ha.

Mrugnęła do mnie i włączyła czajnik. Obróciła się i oparła o blat.

— A tak serio, myślę, że opieka Gaspara nad tobą w końcu przynosi jakieś efekty. Jesteś naprawdę dobrym graczem, któremu trzeba było to udowodnić. Między nami, jesteś lepszy od niektórych Cudów i Elementarnej Czwórki. Oczywiście, poza Brunonem — dodała. — Normalnie wyrósł z ciebie Cud nad Cudami.

Odchrząknąłem. Nie wiedziałem, czy byłem skrępowany, czy dumny. W każdym razie nie chciałem ciągnąć tego tematu. Napisałem wiadomość do Brunona z pytaniem o autentyczność mojej pozycji wice-kapitana, a następnie poszedłem pod prysznic.

Miałem dzisiaj ważne zadanie. Porozmawiać z Gasparem. Liczyłem, że da mi chociaż chwilkę. Kilka minut.

— Jakieś plany na dzisiaj? — zapytała Malwina, jedząc kanapkę z twarożkiem.

— Hm… Może — odpowiedziałem. — Pracuję do ósmej. Potem chcę iść pogadać z Gasparem.

— On o tym wie? — Uniosła brew.

Przygryzłem wargi.

— A ty masz jakieś plany? — zapytałem, kończąc temat. Malwina zrozumiała i nie ciągnęła sprawy.

— Idę z Dawidem na miasto. Obiecałam mu pomóc w zakupach. Biedak nigdy nie był dobry w wyborze ciuchów…

***

Z Dawidem spotkałam się koło jedenastej w galerii handlowej. Jak zwykle górował nad tłumem dlatego nie było problemu, aby go odnaleźć. Podszedł do mnie, z wyraźnym niewyspaniem wypisanym na twarzy. Zaraz po powitaniu, ziewnął przeciągle.

Stłumiłam własne ziewnięcie.

— Spałeś?

— Hm? Nie. — Pokręcił głową. — Dzisiaj nie mogłem zasnąć…

— Coś się stało? — zapytałam, gdy ruszyliśmy do upatrzonego przeze mnie sklepu.

— Nie. Po prostu do późna siedziałem i oglądałem seriale. A potem nie mogłem zasnąć.

— Znów się przestraszyłeś jakiegoś demona?

Spojrzał na mnie zdenerwowany.

— Nie przestraszyłem się — podkreślił.

Znaleźliśmy się w sklepie, a ja zaczęłam przeszukiwać wieszaki, wierząc, że znajdę coś dla mojego wysokiego przyjaciela. On stał obok z dłońmi w kieszeniach.

— To czego konkretnie szukamy? — zapytałam.

— Hm… nie wiem.

— Nie jesteś pomocny!

Podrapał się z tyłu głowy.

— Koszula może?

Spojrzałam na niego ze zmrużonymi oczami. Dawid zawsze chodził w luźnych t—shirtach i bluzach. W koszuli widziałam go tylko raz i czuł się w niej bardzo nieswojo.

— Koszula? — powtórzyłam. — Ty chcesz koszulę?

Warknął w odpowiedzi.

— Jakąś zwykłą…

— No dobrze. — Ruszyłam do odpowiednich wieszaków. — Czyżbyś chciał elegancko wyglądać?

— Tak.

— Jest jakiś powód?

— Randka…

Obróciłam się na pięcie i złapałam go za kurtkę. W moich oczach były gwiazdki, które kazały Dawidowi odwrócić wzrok.

— Masz randkę? Naprawdę?

— Taa…

Chociaż mówił o tym z niechęcią i jakby mu nie zależało, jego obecność w sklepie i chęć ubrania się ładnie mówiła coś innego. Oblizałam wargi i cofnęłam się.

— Nie z Lidią, prawda? — Zmrużyłam oczy.

Prychnął.

— Nie. To zamknięty temat.

— No dobrze, to umawiaj się z kim chcesz — odetchnęłam. Przejechałam dłonią po koszulach. Wybrałam białą i niebieską. — To… on czy ona?

Dawid spojrzał gdzieś daleko.

— On…

Tak!

— No dobrze! Zrobimy z ciebie bóstwo — zapewniłam. — Oczywiście, niewiele ci trzeba. Widziałeś siebie w lustrze?

Posłał mi ponure spojrzenie, ale uśmiechnął się.

— Dzięki.

— To jak się poznaliście?

— Um… Internet — burknął.

— Ale widzieliście się już?

— Tak, tak. — Pokiwał głową. Stanął przed lustrem, a ja przyłożyłam do niego dwie wybrane koszule. — Już od miesiąca, właściwie. I jakoś tak… — Ponieważ nie wiedział, jak to ująć, wzruszył ramionami.

Uśmiechnęłam się do jego odbicia.

— Przymierzysz obie. — Podałam mu je. — Starszy, młodszy?

— Młodszy…

— Serio? — Zamrugałam oczami.

— To źle? — zapytał nieco przestraszony.

— Nie, nie! Nic w tym złego — zapewniłam pospiesznie. — Po prostu wszystkie twoje poprzednie partnerki były od ciebie starsze. To będzie miła odmiana.

Dawid wywrócił oczami, a ja zachichotałam. Byłam zaskoczona sama sobą, swoim spokojnym podejściem do tej rewelacji. Czułam, że Dawid chce zostawić niektóre informacje dla siebie, więc nie naciskałam, pytając o ogólniki.

— To kiedy będę mogła go poznać?

Opuściliśmy sklep, kupując jedną koszulę — niebieską. Miałam w planach przeciągnąć go jeszcze po trzech innych punktach, by wybrać dla niego odpowiednie ciuchy. Skoro już naprawiałam jego garderobę, mogłam to zrobić z rozmachem.

— Nie wiem. Na razie sami robimy to wszystko powoli. Umawiamy się. To tyle — zaznaczył.

Ponieważ miałam pojęcie, jak bardzo wybredny potrafi być Dawid, wiedziałam, że ten ktoś zrobił na nim wrażenie. Miał już kilka dziewczyn, ale ograniczał to do kilku randek. Właściwie jedynie z Lidią miał dłuższy związek. Zastanawiałam się, kim był ten chłopak, z którym się teraz umawiał. Jednak mój przyjaciel, skrępowany i zawstydzony, nie poruszał tego tematu.

Przeciągnęłam biedaka jeszcze przez trzy sklepy na trzech różnych piętrach i tak oto kupił sobie jeszcze jeden tani t—shirt i spodnie. Kochałam promocje! Byłam dobra w ich wyszukiwaniu. Dawid z wdzięczności zaprosił mnie na mały obiad.

Obserwowałam go i uśmiechałam się. Dawid w końcu znalazł sobie inny obiekt westchnień. Pytanie tylko — kto to był?

***

Razem z Marcelem zamknęliśmy kawiarnię kilkanaście minut po ósmej. Posprzątaliśmy i umyliśmy wszystkie naczynia i teraz Spreso było oświetlone jedynie blaskiem jednej, małej żarówki.

— Ale się zmachałem — jęknął Marcel. — Czasem nawet treningi nie są tak męczące jak praca tutaj!

— Nie narzekaj. Masz za to sporo hajsu.

— Tak, to prawda — przyznał z uśmiechem. — Jesteśmy dalej w drużynie, Oliwier! Nawet nie wiesz, jak się cieszę. Bałem się, że się nie dostanę…

— Z twoim talentem? — zapytał. Ruszyliśmy w stronę centrum. — Proszę cię. Bruno byłby głupkiem, gdyby pozwolił ci odejść.

— Dziękuję, wice.

Spojrzałem na niego ponuro. Okazało się, że moja nowa funkcja wcale nie była żartem. Utwierdziła mnie w tym wiadomość zwrotna od kapitana, która brzmiała: Śmiesz twierdzić, że się pomyliłem?

Ponieważ nawet nie odważyłem się teraz tak pomyśleć, przyjąłem funkcję z pokorą. Zebranie drużyny miało odbyć się w najbliższy weekend i miałem dowiedzieć się więcej o swoich nowych obowiązkach.

— Kurczę, nasza drużyna jest naprawdę silna — powiedział Marcel, zarzucając dłonie na kark. — Mamy nawet szansę wygrać EuroBask.

Prychnąłem.

— Bądź realistą. Będziemy walczyć z drużynami na poziomie europejskim. Nie sądzę, aby byli słabsi od nas. Niestety, mogą być silniejsi.

— Ech, trochę więcej optymizmu! — poprosił. — Póki jesteśmy w najlepszej szesnastce, mamy szansę na zwycięstwo.

Spojrzałem na niego pobłażliwie. Chłopak naprawdę miał spore pokłady wiary.

Rozdzieliliśmy się przy wejściu do podziemi. Marcel poszedł na metro, a ja na autobus, który miał mnie zabrać pod mieszkanie Gaspara. Dzwoniłem do niego, ale nie odbierał.

Wiadomość od: Oliwier Madgrey

20:23

Dostałem się do Nowego Elementaris. Przeszedłem drugą rekrutację.

Dalej cisza.

Gdy znalazłem się już pod jego blokiem, usiadłem na zimnej ławce. Miałem nadzieję, że mój plan się powiedzie. Nerwowo wystukiwałem rytm na drewnianym siedzeniu. Mijały kolejne minuty, aż w końcu usłyszałem kroki.

Gaspar szedł spokojnym tempem, a odgłos jego butów roznosił się po cichym osiedlu. Płaszcz powiewał delikatnie za nim, gdy sięgał do kieszeni, wyjmując portfel i szukając kluczy. Pod pachą niósł swoją teczkę. Chyba mnie nie zauważył, bo siedziałem pod latarnią, która nie działała.

Wypuściłem powietrze i wstałem. Wracał z pracy, tak jak planowałem. Teraz tylko…

Dostrzegłem szybki ruch zza bloku. Dwie postacie pędziły w kierunku Gaspara, który zatrzymał się przed klatką.

Nie myśląc za dużo, kierując się instynktem, również puściłem się biegiem.

— Uważaj!

Gaspar rozejrzał się zdezorientowany, gdy pierwszy chłopak dopadł go i próbował wyrwać portfel z dłoni. Gaspar szarpnął się z okrzykiem zaskoczenia. Dobiegłem do nich mniej więcej w czasie, gdy dotarł drugi chłopak. Temu od razu zaserwowałem uderzenie pięścią w twarz.

Chłopak z krzykiem przewrócił się i upadł boleśnie na chodnik. Ten szarpiący się z Gasparem coś krzyknął. Rzuciłem się na niego. Gaspar cofnął się, puszczając portfel.

Teraz siłowałem się z napastnikiem i złapałem go za rękę. Jednak druga uderzyła mnie w twarz z taką siłą, że na chwilę zobaczyłem gwiazdki w oczach. Poleciało kilka wyzwisk. Chłopak, chociaż niższy, to jednak był bardzo silny. W końcu naparłem na niego całym ciałem, rzucając nim o ścianę budynku. Już chciałem go walnąć, gdy poczułem ból na plecach.

To drugi z nich zaczął mnie okładać. Gaspar krzyknął i szybkim krokiem znalazł się przy nas. Znów dostałem, tym razem w brzuch. Zabrakło mi tchu.

Tamta dwójka musiała spanikować, bo to, co miało być szybkim napadem, zamieniło się w bójkę. Wycofali się, ale dopiero wtedy, gdy uderzyłem jednego w twarz. Wykrzykując różne przezwiska, oddalili się. Ryknąłem i chciałem za nimi pognać, ale przypomniałem sobie, po co tu jestem.

Oddychając ciężko, spojrzałem w stronę Gaspara. Blady i roztrzęsiony, wpatrywał się we mnie w ciszy, która zapadła tak nagle. Kilka osób wychyliło się z okien, ale żadna nie podjęła żadnych działań. Warknąłem i splunąłem. W ustach czułem smak krwi.

Gaspar schylił się szybko po portfel i podniósł go z ziemi.

— Chodź. — Gaspar ruszył do klatki, otwierając drzwi. Nie zapaliliśmy światła, gdy czekaliśmy na windę. Czułem, że w powietrzu unosi się adrenalina i szok. Obaj oddychaliśmy ciężko, ale nic nie mówiliśmy. Wjechaliśmy na wyższe piętro i weszliśmy do mieszkania Gaspara.

W ciemnościach wydawało się być kompletnie obce i puste. Gaspar szybko zdjął płaszcz, odrzucił nieelegancko teczkę i kazał mi usiąść na kanapie. Zrobiłem tak, czując jak moje ciało zaczyna się trząść. Dopiero teraz do mnie docierało, co się stało.

Mam szczęście, nie ma co…

Gaspar wrócił z całą apteczką i mrożoną pizzą. Przyłożył mi ją do policzka, który pulsował bólem. Zagryzłem zęby, gdy moje ciało zareagowało na ból i chłód. Syknąłem.

Bez słowa, wyjął waciki, które przyłożył mi do krwawiących ust. Obejrzał całą moją twarz, usilnie próbując nie patrzeć mi w oczy. W półmroku wyglądał jak zawsze przystojnie. Bladość powoli znikała z jego twarzy.

— Dziękuję — powiedział, przerywając tę krępującą ciszę.

— Nie ma sprawy — odpowiedziałem, przyciskając mrożonkę do policzka. — Taka niezdrowa pizza nie jest w twoim stylu — zauważyłem.

— Nie chciało mi się gotować — wyjaśnił.

Przejechał długimi palcami po moim policzku, aby go zbadać.

— Powinienem był się domyślić — powiedział Gaspar. Drgnąłem. — Tamta dwójka już od jakiegoś czasu się tu kręciła, zawsze jak wracałem z pracy. Niechętnie to przyznam, ale cieszę się, że tu byłeś…

Dopiero teraz złapaliśmy kontakt wzrokowy. Jego szare oczy pozostawały bez wyrazu jak wtedy w szpitalu.

— Do usług — rzuciłem.

— Będziesz miał limo — ocenił Gaspar.

Wzruszyłem ramionami.

— Sinozielony pasuje mi do włosów.

Gaspar wydał z siebie dźwięk, jakby w ostatniej chwili powstrzymał się od parsknięcia śmiechem. Cofnął ode mnie swoje dłonie.

— Przeszedłem drugą rekrutację — poinformowałem.

Skinął głową.

— Wiem. Czytałem wyniki. Gratuluję.

— Tak jak obiecałem.

Gaspar ściągnął wargi i skinął głową.

Zapadła okropna cisza, która zdawała się mieć swój ciężar. Gaspar dalej klęczał przede mną, dzięki czemu mieliśmy oczy na tym samym poziomie. Przykładałem chłodną pizzę do policzka, który zaczął być gorący z innego powodu niż uderzenia. Pulsujący ból przestał być taki dokuczliwy.

Mogłem tak siedzieć i kilka godzin, wiedząc, że Gaspar tu jest.

— Dostałeś też w brzuch. Może powinieneś…? — zaczął, ale przerwałem mu. Przysunąłem się do niego i pocałowałem go, opuszczając chłodne pudełko. Gaspar się nie cofnął, a więc wpiłem się bardziej w jego usta. Na dosłownie kilka sekund oddał pocałunek, ale wtedy drgnął i wycofał się. Wstał szybko, oddychając niespokojnie. — Oliwier, nie.

— Ale…

— Nie. — Jego ton był stanowczy. — Nie możesz mnie całować i myśleć, że wszystko jest w porządku. Dalej pamiętam, co zrobiłeś…

— Jeżeli dasz mi jedną szansę…

— Nie!

Obrócił się na pięcie i przeczesał włosy.

— Nie cierpię, gdy ktoś mnie okłamuje. Wyraziłem się jasno.

— Gaspar, ale ja nie chcę cię okłamywać!

— Już to zrobiłeś… — burknął. — Nie zmienię zdania. Poza tym… — westchnął przeciągle i spojrzał na mnie. — To i tak by nie miało sensu.

— Co? Czemu?

Gaspar wyglądał na kogoś, kto właśnie żałuje decyzji, którą podjął jakiś czas temu. Oblizał wargi.

— Wracam do Paryża.

Wpatrywałem się w niego jakiś czas. Nawet w ciemności widziałem jego szare oczy. Były piękne. Podobne do moich, ale o wiele bardziej sympatyczne i ciepłe.

— Ale jak wrócisz…?

— Nie, nie. — Pokręcił głową. Oparł się o ścianę. — Wracam do Paryża.

Poczułem jak moje serce traci uderzenie. Zakręciło mi się w głowie, a po chwili po moim ciele rozszedł się ból silniejszy niż ciosy. Nabrałem powietrza.

— Dlaczego?

— Dostałem ofertę pracy. Naprawdę dobrej pracy — zaznaczył.

— A studia?

— Mogę dokończyć w Paryżu — zapewnił. — Nie przejmuj się tym. To papierkowa robota…

— I lecisz tam tylko dla pracy?

— Jeszcze jakiś czas temu odrzuciłbym tę propozycję. — Spojrzał w bok. — Wolałbym tu zostać. Ale nie chcę…

— Kiedy wylatujesz? — przerwałem mu. Nie wiedziałem, czemu zaczynałem robić się zły.

— W czerwcu — odpowiedział powoli.

Pokiwałem głową. Oblizałem suche i spuchnięte wargi.

— Powiedziałeś, że to nie ma sensu. Że my nie mamy sensu. To dlatego, że wracasz do domu? A gdybyś został w Warszawie, widziałbyś sens, aby próbować…?

Gaspar milczał przez jakiś czas.

— Nie wiem — odpowiedział w końcu. — Tęsknię za tobą, ale to nic nie znaczy.

— Jak to nic nie znaczy?!

— Nie zmienimy przeszłości. Stało się. Musimy iść dalej. Ja mam pracę w Paryżu. Ty masz życie, studia, drużynę tutaj, w Warszawie. Nasze światy prędzej czy później i tak by się rozdzieliły.

— Gaspar. — Wstałem z kanapy. Podszedłem do niego. — Kurwa! Przecież my nawet nic nie zaczęliśmy! Jak możesz nas skreślać, skoro nawet nie spróbowaliśmy?

Gaspar pokręcił głową.

— Skoro coś takiego jak „układ” się nie udało, myślisz, że „związek” będzie miał szansę?

— A skąd ty możesz to wiedzieć?

— Bo już tak miałem! — Prawie na mnie krzyknął. — I mówię ci, że po tym są tylko łzy i nieprzespane nocy. Nie pozwolę na to, abym przeżywał to jeszcze raz. Z tobą było już naprawdę blisko.

— Czekaj, czekaj… — Uniosłem dłoń. — Związek. Powiedziałeś „związek”. Widziałeś nas razem?

Gaspar chyba żałował, że ma za sobą ścianę, bo nie mógł bardziej się wycofać.

— To, co widziałem, jest nieistotne…

— Kurwa, Gaspar! Możemy coś razem zrobić albo się poddać, rozumiesz? Ja… — zacząłem. — Lubię cię.

— Nie mów dalej...

— Gaspar, ja cię naprawdę lubię…

— Przestań — warknął. — Nie pogarszaj sprawy. Niektórych słów można żałować.

— Nie będę żałował.

— Dość. — Wyślizgnął się spomiędzy mnie i ściany. — Podjąłem decyzję. Ty też podejmij. Możesz latać jak szczeniak za czymś, czego już nie będzie lub możesz iść dalej.

— I tak stawiasz sprawę?

Gaspar milczał. Naprawdę liczyłem na to, że zmieni zdanie. Że wybaczy mi ten jeden błąd. Ale miałem też świadomość tego, jakim człowiekiem był Gaspar. Nieustępliwym. Nie dawał sobą pomiatać. I był silniejszy niż ja.

Nie patrząc mi w oczy, powiedział te okrutne słowa:

— Lepiej będzie jak już sobie pójdziesz.

Nic już nie powiedziałem.

***

Nie spałem. Wróciłem do mieszkania dopiero po północy. Malwina już zasnęła. W przedpokoju były też buty Brunona, czyli kapitan u nas nocował. Przemknąłem do siebie, aby żadne z nich nie zgarnęło mnie na przesłuchanie.

Padłem na łóżko w ubraniu, czując ból w sercu i w miejscach, gdzie zostałem uderzony. Do cholery, to wszystko było chujowe!

Nie zrobiłem nic złego! I dlaczego tak się tego uczepił? Nie zdradziłem go! Okłamałem, ale nie zdradziłem. Mieliśmy inny system wartości? Kłamstwo potrafiłbym wybaczyć, ale Gaspar…

Miałem tego dość. Miałem dość bólu, dość tych myśli… Dość poczucia winy i świadomości, że to ja nawaliłem. Wpatrywałem się w ciemny sufit, szukając tam odpowiedzi. Co powinienem zrobić? Jaką decyzję podjąć?

Jeszcze nigdy nie zależało mi na kimś tak jak na Gasparze. Ale on już podjął decyzję. Będzie w stanie ją zmienić? Mam próbować czy się poddać? Co mam zrobić?

Zakryłem twarz dłońmi i wypuściłem powietrze z płuc.

— Co mam zrobić? — zapytałem ciemność, ale ona mi nie odpowiedziała. Za to na moje łóżko wskoczył Sampo i położył się obok. Przejechałem palcami po jego futrze. — Co mam zrobić?

Kot też nie wiedział. Dlaczego to wszystko było takie skomplikowane?

To wszystko powinno być takie skomplikowane? Nie powinno być łatwe i przyjemne?

***

Dzień później powiedziałem Malwinie o wszystkim. Pomogła mi w tym butelka wódki i potrzeba wygadania się komuś. Moja współlokatorka udowodniła, że jest też wspaniałą przyjaciółką. Wysłuchała mnie cierpliwie i uważnie. Nie skomentowała, gdy kilka raz głos mi zadrżał.

Sampo siedział na jej udach. Moje problemy go nieco nudziły, bo zasnął.

— I tak to wygląda… — powiedziałem. Nie było już połowy butelki.

— Naprawdę wraca do Paryża? — zapytała z niedowierzaniem. — To takie… pochopne. Jak nie on.

— Wiem! Nie wiem, co mu odwaliło! — warknąłem. — A właściwie… wiem. Ja…

— Nie mów tak — syknęła. — Każdy popełnia błędy. Możesz teraz to próbować naprawić, wiesz?

— Gaspar nie chce…

— Z tego, co mówisz, to Gaspar na razie sam nie wie, czego chce.

— On nie wie? — zapytałem zaskoczony.

— Może i jest silny, i pewny siebie, ale jest dalej jedynie człowiekiem. I dalej ma swoje słabości i niepewności.

— To nie brzmi jak Gaspar…

— Zrozum to, a łatwiej będzie ci go zrozumieć — poradziła. — Powiedz mi tylko… kochasz go?

Oblizałem wargi. Miałem coś do ukrycia?

Skinąłem głową.

— Oczywiście. Zorientowałem się po fakcie. Życie mnie mocno jebie…

— Walcz — przerwała mi.

— Co?

— Walcz, Oliwier! — krzyknęła. Sampo uchylił oczy. — Ja wiem, to złe co zrobiłeś, ale możesz to naprawić. Każdy błąd można naprawić. Tym bardziej, że wiem, iż i on coś do ciebie czuje. To oczywiste — dodała, gdy chciałem zadać pytanie, skąd ona to wie. — To widać. Możesz walczyć lub się poddać, ale z tego co wiem, to nie lubisz przegrywać.

Pokiwałem głową.

— To nie będzie proste… Zwłaszcza, że wylatuje do Paryża.

— Tak, to problematyczne — przyznała. — Ale dopiero w czerwcu, prawda? Masz jeszcze czas, aby zmienił zdanie. Nic na siłę, Oliwier, ale będziesz sobie pluł w brodę do końca życia, jeżeli chociaż nie spróbujesz. Gdybanie będzie cię nawiedzało przez całe życie.

— Boże, ale ty jesteś mądra — szepnąłem.

Prychnęła i pokręciła głową.

— Powinieneś się mnie częściej słuchać! — Wskazała na siebie. — A teraz… musimy wymyślić plan jak sprawić, aby Gaspar ci wybaczył.

— To trudniejsza część…

— Od tego mamy wódkę, przyjacielu — zażartowała. Uśmiechnąłem się. Po raz pierwszy od dłuższego czasu. — A teraz przestań być taki… — zamyśliła się. — Zachowujesz się jak nie Oliwier! Oliwier Madgrey, którego ja znam, walczy o swoje! Jest pewny siebie, jest silny, wyszczekany i niegrzeczny. A przy tym wszystkim potrafi się zakochać i dba o swoich przyjaciół i drużynę. Bądź dawnym sobą, proszę.

Malwina właśnie mi coś uświadomiła. Zachowywałem się jak jakieś rozgotowane kluchy, które nie mają na nic siły. To nie byłem ja! Nie ten sam koleś zaimponował Gasparowi.

— Wiesz co? — zapytałem. Malwina uniosła brew. — To pewnie głupie, co powiem, ale lubiłem, jak Gaspar się na mnie wyżywał na treningach. Czułem się wtedy… ważny. Przydatny. Potrzebny. Myślę, że to dlatego… On pierwszy uznał, że byłem potrzebny. Nie tylko drużynie, ale i człowiekowi.

Malwina uśmiechnęła się szeroko.

— Wiem, Oliwier. Wiem.

— Ale koniec tego cnotliwego pierdolenia! — Klasnąłem w dłonie. — Stanę, kurwa, na rzęsach, aby Gaspar spojrzał na to wszystko inaczej!

— No! — Malwina również klasnęła w dłonie. — I to jest Oliwier, którego znam! I którego kocha Gaspar.

Jej ostatnie słowa były prawie jak kop na rozpęd.